روزي فراخواهد رسيد كه جسم من آنا زير ملحفه سفيد پاكيزه‌اي كه چهارطرفش زير تشك تخت بيمارستان رفته است، قرار مي گيرد و آدم هايي كه سخت مشغول زنده‌ها و مرده‌ها هستند از كنارم مي گذرند.

آن لحظه فرا خواهد رسيد كه دكتر بگويد مغز من از كار افتاده است و به هزار علت دانسته و ندانسته زندگيم به پايان رسيده است. در چنين روزي، تلاش نكنيد به شكل مصنوعي و با استفاده از دستگاه، زندگيم را به من برگردانيد و اين را بستر مرگ من ندانيد. بگذاريد آن را بستر زندگي بنامم.

بگذاريد جسمم به ديگران كمك كند كه به حيات خود ادامه دهند.

چشم هايم را به انساني بدهيد كه هرگز طلوع آفتاب، چهره يك نوزاد و شكوه عشق را در چشم هاي يك زن نديده است.

قلبم را به كسي هديه بدهيد كه از قلب، جز خاطره دردهايي پياپي و آزار دهنده، چيزي به ياد ندارد.

خونم را به نوجواني بدهيد كه او را از تصادف ماشين بيرون كشيده اند و كمكش كنيد تا زنده بماند تا نوه‌هايش را ببيند.

كليه‌ هايم را به كسي بدهيد كه زندگيش به ماشيني بستگي دارد كه هر هفته خون او را تصفيه مي كند.

استخوان‌ هايم، ماهيچه هايم، تك تك سلول هايم و اعصابم را برداريد و راهي پيدا كنيد كه آنها را به پاهاي يك كودك فلج، پيوند بزنيد.

هر گوشه از مغز مرا بكاويد، سلول‌ هايم را اگر لازم شد، برداريد و بگذاريد به رشد خود ادامه دهند تا به كمك آنها پسرك لالي بتواند با صداي دو رگه فرياد بزند و دخترك ناشنوايي زمزمه باران را روي شيشه اتاقش بشنود.

اگر قرار است چيزي از وجود مرا دفن كنيد بگذاريد :

خطاهايم، ضعف هايم و تعصباتم نسبت به همنوعانم دفن شوند.

گناهانم را به شيطان، و روحم را به خدا، بسپاريد و اگر گاهي دوست داشتيد يادم كنيد. عمل خيري انجام دهيد، يا به كسي كه نيازمند شماست، كلام محبت آميزي بگوييد.

اگر آنچه را كه گفتـم برايم انجــام دهيـــد، هميشــه زنــده خواهم ماند ...

گرچه سخن از مرگ چندان شيرين نيست اما اميدوارم پايان راه ما آغاز راه سپيد زندگي باشد ...